Mijn comeback in de hardloopwereld
11 juli 2022
Lucas van der Linden
In deze blog ga ik jullie vertellen hoe ik na een stop van 5 jaar weer terug ben gekomen als fanatiek hardloper. Met dit verhaal probeer ik jullie te inspireren dat met veel passie en de juiste motivatie alles nog mogelijk is, ook al lijkt dat totaal niet zo te zijn. Verder wens ik jullie veel leesplezier!
Hierboven zien jullie een foto van mij toen ik pas weer begonnen was met hardlopen. Ik had het weer aardig te pakken om het zo maar te zeggen. De motivatie bij mij was zelfs zo hoog, dat ik bijna elke dag voor mezelf PR’s wilde verbreken. Veel te veel training voor een beginner dus! Maar goed, hier later nog wat meer over. Laten we eens beginnen bij het begin…
Het begin (2009 - 2014)
Mijn relatie met hardlopen begon terug in 2009, waar ik als pupil bij AV Spiridon trainde. De trainingen waren toen natuurlijk nog niet zo serieus. Onze trainingen bestonden toen eigenlijk meer uit het doen van verschillende spelletjes, zoals kat en muis, ratten en raven, verschillende circuits doen, enzovoort. De trainingen waren wat meer voor de gezelligheid samen met anderen om het zo maar te zeggen. Tijdens deze trainingen deden we af en toe wat spelletjes waarbij je moest rennen. Dit vond ik zelf altijd de leukste trainingen, daarnaast was ik hierbij ook altijd een van de snelste.
Niet veel later begon ik mee te doen met verschillende competities. Je ging dan met mensen van je eigen vereniging bij een club verschillende onderdelen doen, met andere woorden, een meerkamp. Je had dan verschillende onderdelen zoals verspringen, hoogspringen, kogelstoten, balwerpen, 80 meter sprint en 1000 meter. Zelf vond ik het altijd leuk om mee te doen, zeker als andere clubgenoten erbij waren. Wel vond ik het altijd lang duren voordat je weer aan de beurt was voor een ander onderdeel. Vaak nam een van ons dan een voetbal mee zodat we in de tussentijd wat te doen hadden. Door al deze verschillende onderdelen meerdere keren gedaan te hebben, wist ik dat het kogelstoten, werpen en hoogspringen mij niet zo goed lagen en dat de looponderdelen altijd super goed bij mij gingen. Bij de 80 meter sprint liep ik altijd wel goed, maar was ik niet zo vaak de snelste uit de serie. Maar bij de 1000m was dit wel vaak het geval. Waarbij de goede sprinters het op een 1000m na 300 meter inzakten, kon ik juist het tempo goed doorzetten. Dit was de periode dat ik van mezelf ontdekte wat beter te zijn in de wat langere afstanden.
Links 80 meter sprint, rechts 1000m met de meerkamp bij Spiridon (2012)
In het najaar had je altijd een cross seizoen. Dat zijn wedstrijden die je loopt over een afgelegd parcours door het bos. Dit waren altijd leuke wedstrijden met best wel wat concurrentie. Per jaar wisselde het lopersveld wel een beetje, afhankelijk of je eerste of tweedejaars pupil/junior was. Eerst liep ik wat meer in de subtop, een beetje ergens in de top 10. Voor mijn gevoel werd ik hier steeds fanatieker in en uiteindelijk lukte het mij ook om wel eens in de top 3 te vallen en een podiumplaats te pakken. Echter lukte mij dit alleen maar als ik tweedejaars was, want het veld was nog net wat te sterk als er oudere atleten meededen. Dit was wel altijd een grote uitdaging voor mij om zo hoog mogelijk te eindigen. Ook waren er altijd wel grote atleten bij die voor mij concurrentie vormden. Het was dan altijd ook geweldig om elkaar na de wedstrijd te feliciteren, wie er ook had gewonnen of verloren.
In het voorjaar liep ik later wat meer baanwedstrijden, vaak een 1000m. Bij deze baanwedstrijden kwam ik vaak weer dezelfde grote atleten tegen als bij de crossen. Ze waren ondertussen mijn vaste concurrentie geworden. Vaak liep ik op zo’n 1000m in 3:30 en later zelfs 3:20. Naast de baanwedstrijden had je ook nog wat wegwedstrijden waar je aan mee kon doen. Ook bij deze wedstrijden liep ik vaak in de prijzen en ook hierbij had ik dezelfde concurrentie die mij van de eerste plaats konden weerhouden. Bij de wegwedstrijden was er altijd veel publiek langs de kant van de weg die de wedstrijd een stuk gezelliger maakte.
Rondje Rijen, 2013 (wegwedstrijd 1km)
In het jaar 2013, merkte ik niet zo veel zin meer te hebben om wedstrijden te lopen. Ik had het gevoel dat iedereen, vooral mijn trainers, veel te hoge verwachtingen van mij hadden. Het gevoel alsof ik elke keer MOEST presteren en als ik een keer slecht liep iedereen teleur ging stellen. Kortom, de prestatiedruk werd voor mij te hoog. Dit zorgde ervoor dat ik besloot te stoppen met het lopen van wedstrijden en alleen nog maar ging trainen.
Eind 2013, begin 2014. Ik was nu ongeveer 12 jaar. Ik wilde voor mezelf gaan trainen wat ik echt leuk vond. Er waren speciale specialisaties die je kon doen. Uiteindelijk besloot ik om alleen maar sprinttrainingen te volgen bij mij op de vereniging. Dit heb ik nog enige tijd gedaan met een leuk groepje atleten. Niet veel later zag ik het hardlopen helemaal niet meer zitten, zelfs de trainingen niet. Dat was voor mij het moment om te stoppen met hardlopen.
Tussenperiode (2014-2018)
In deze periode had ik een tijdelijke break met sporten. Ik deed een tijdje geen sport meer en besloot mezelf in plaats daarvan wat meer op school te focussen. Af en toe bij de gym moesten we hardlopen, zoals een coopertest en de shuttle run test, voor jullie allemaal wel bekend denk ik. Hierbij was ik altijd de snelste van de klas, ook al zat ik nu niet meer op atletiek. Vaak zeiden sommige leerlingen en zelfs de gymleraar tegen mij dat het ontzettend zonde is dat ik met hardlopen was gestopt. Hier wilde ik toen niets van weten, maar toch werd ik af en toe van binnen geraakt. Het voelde toch als een soort van confrontatie.
Later besloot ik samen met een vriend van mij op tafeltennis te gaan. Dit was niet echt iets wat we als serieus zagen, maar meer voor het plezier. Na een aantal maanden besloot mijn vriend vanwege een verhuizing om met tafeltennis te stoppen. Zelf heb ik tafeltennis nog enige tijd gespeeld, maar het bleef voor mij puur voor de fun. Toen ik niet meer junior was, maar senior onder de categorie bij tafeltennis, moest ik mee gaan doen met wedstrijden voor de ploeg. Mij werd daarom ook meerdere keren gevraagd om mee te doen aan bepaalde wedstrijden. Dat zag ik niet zo zitten en daarnaast begon het plezier voor mij met tafeltennissen ook minder te worden, dus was dit het moment dat ik hier vanaf ging.
Een van de dingen waar ik mij in de tussenperiode op focuste was het halen van mijn HAVO-diploma
Ongeveer een jaar later begon ik voor mezelf weer kleine stukjes hard te lopen. Het begon met kleine stukjes wandelen en omdat ik zo nieuwsgierig was hoe hard ik kon rennen trok ik af en toe tussendoor wat sprintjes. Tijdens die sprintjes vond ik het altijd leuk om de snelheid te meten via een hardloopapp. Mijn doel was om elke keer de 30 km/uur aan te tikken, wat niet altijd voor mij te behalen was. Ik kreeg het al snel weer te pakken, dus niet veel later begon ik ook wat langere stukjes te joggen. Wat de eerste paar maanden moeizaam voor mij ging, ging telkens iets beter. Ook deed ik op de wat langere stukken vaak tempolopen, zoals een 3 en 5 km. Ik wist nog wel dat ik destijds erg blij was met een 3 km in 10:41 min en een 5 km in 18:53 min. Bijna elke training probeerde ik een van deze PR’s te verbeteren. Na een jaar alleen in het bos te hebben getraind kwam ik op het idee om weer bij Spiridon te gaan trainen. Ik wilde steeds beter worden, net zoals vroeger, dacht ik.
Links, mezelf toen ik weer net begon met hardlopen en rechts een resultaat op de 5 km waar ik destijds erg trots op was (18:09). (Beide foto’s uit 2019)
Mijn comeback (2018-heden)
In de zomer van 2018 was het dan zover, ik werd weer lid bij Spiridon. Voor mij was dit in het begin best wel spannend, vooral met de gedachte dat er wel degelijk mensen waren die mij nog van vroeger kende. Uiteindelijk kwam ik bij een wedstrijdgroep terecht. Uit deze groep kende ik niemand die vroeger ook bij mij op atletiek had gezeten, Spiridon was in die 4-5 jaar compleet veranderd. Ook de oude grindbaan was vervangen voor een moderne atletiekbaan, wat op zich wel een prima vooruitgang was. De mensen uit de groep met wie ik trainden waren allemaal hartstikke aardig, dus ik had een prima klik.
In het begin moest ik wel ontzettend wennen aan mijn nieuwe trainer. Niet omdat hij niet aardig was, maar omdat ik nog erg gewend was om zelf mijn eigen trainingen te doen. Nu moest ik doen wat de trainer mij opgaf. Eerst had ik hier veel moeite mee, omdat ik dan af en toe toch buiten de baantrainingen mijn eigen trainingen wilde doen. Dit botste wel eens met de trainer en hier hebben we dan ook enige tijd met elkaar discussies over gehad. Daarnaast wilde ik elke training intensief doen en het liefste elke dag, zodat ik sneller progressie kon maken. Tenminste, dat was wat ik toen dacht. Mijn trainer had mij hier ook meerdere keren op aangesproken en mij gewaarschuwd voor blessures, maar ik wilde maar niet luisteren.
Na een aantal weken trainen begon ik inderdaad blessures te krijgen. Zo kreeg ik last van mijn lies en mijn knieën vanwege de hoge tempo’s die ik elke keer wilde doen. In het begin was ik ook nog zo koppig om met pijntjes door te lopen en mij hier niets van aan te trekken. De pijn werd logisch gezien alleen maar erger, dus besloot ik op een gegeven moment om toch maar rust te houden. Het te hard trainen was niet mijn enige valkuil, maar ook het veel te snel opnieuw gaan trainen na een blessure.
Enige tijd later heb ik van deze fouten geleerd. Zo leerde ik om niet elke keer hard te trainen, maar dat rust tussendoor erg belangrijk is voor het herstel. Maar ook om na het terugkomen van een blessure het trainen weer rustig op te bouwen. Men zegt ook wel ‘wie niet luisteren wil, moet maar voelen’, en dat heb ik geweten…
Ik volgde regelmatig de uitslagen van sommige wedstrijden, waarbij ik ook een aantal keer oude concurrenten van vroeger in zag staan. Dan zag ik hoeveel vooruitgang ze hadden geboekt in die vijf jaar en dat was voor mij af en toe best wel confronterend. Die waren nu grote atleten geworden die nationaal bekend waren. Zo wil ik ook worden, dacht ik. Dus besloot ik hard, maar verstandig te gaan trainen. Dit was het moment waarop ik echt vooruitgang begon te maken. Al snel liep ik op regionaal niveau in de top. Zo had ik bij elke wedstrijd wel een podiumplaats te pakken, en vaak zelfs eerste. Met de baanwedstrijden liep ik ook steeds sneller en kon ik mijn oude gelopen PR’s makkelijk overtreffen.
Een van mijn eerste officiële wedstrijden sinds ik weer was begonnen met hardlopen. Links boven de strijd, rechts boven een laatste eindsprint en links onder de winst bij de Engelse Mijl, Dwars Door Dongen (15 juni 2019)
Op een gegeven moment begon ik op te vallen, wat ook wel logisch was omdat ik voor de hardloopwereld uit het niets was verschenen en elke wedstrijd goed liep. Na de Scorpiocross in november 2019 werd ik benaderd door een trainer van een regionaal trainingsteam om mee te mogen trainen. Dat vond ik fantastisch, zeker omdat er in die trainingsgroep grote atleten op nationaal niveau mee trainden en zelfs een paar die ik nog van vroeger kende. Al snel voelde ik mij helemaal thuis in die groep, ik trainde er op elke dinsdag en zaterdag mee. Alleen op de donderdagen trainde ik nog mee bij Spiridon, wat voor mijn trainer daar bepaald niet makkelijk geweest moest zijn. Het meetrainen bij het RTC ging enige tijd goed, totdat ik weer een periode van blessures kreeg. Ik trainde voor mezelf te hard, omdat ik met de ‘grote jongens’ mee wilde gaan. Uiteindelijk besloot ik wat rustiger aan te doen en met een groep van een niveautje lager mee te trainen. Dat ging al stukken beter.
Na enige tijd training bij het RTC wilde ik meer uitdaging, dus besloot ik grotere wedstrijden te lopen, samen met de andere jongens daar. Waar ik eerst veel regionale wedstrijden liep, liep ik nu meer wedstrijden op nationaal niveau. Het veld was daar veel sterker dan wat ik gewend was en vaak moest ik genoegen nemen met een 20ste plaats. Voor mij was dit eerst best moeilijk omdat ik gewend was om podiumplaatsen te lopen, maar nu wist ik tenminste wel waar ik werkelijk stond.
Hierboven een paar foto’s van de wat grotere wedstrijden. Links het NK junioren U20 in Amersfoort 2020 op de 5000m, 10e plaats. Rechts de Warandeloop in Tilburg, mannen lange cross, november 2021, 59e plaats.
Naast de wedstrijdprestaties is het erg gezellig in de trainingsgroep. Zo is het altijd fijn om met meerdere uit de groep een wedstrijd te lopen, zodat je niet het gevoel hebt dat je alleen bent. Ondanks dat ik voor veel andere atleten nog niet zo heel erg bekend ben, heb ik wel het idee dat steeds meer atleten mij meer beginnen te kennen. Dit is misschien nog wel het minst belangrijk, want het gaat er vooral om dat je zelf met een positief gevoel terug kan kijken op de progressie die je bij jezelf heb gemaakt. En dat geeft het mij zeker. Als ik terugkijk naar waar ik begon, een 3 km in 10:41 min, wat nu 8:46,22 min is, een 5 km die ik in 18:53 begon, loop ik nu in 15:49 min, een 1500m die ik eerst in 4:29,56 min liep, loop ik nu in 4:04,93 min.
Een recente foto van mij waar ik een nieuw 1500m PR liep (4:04,93), 13 mei 2022
Dit over prestaties gesproken, maar waar het dan ook echt om gaat is dat je plezier haalt uit het volgen van je passie. En dat geldt voor iedereen! Wat je ook doet, doe het met plezier. Voor mij is hardlopen een langere tijd vooral prestatiegericht geweest en de drang om continu jezelf te MOETEN verbeteren, terwijl dit de boel alleen maar meer forceert. De echte progressie komt pas zodra je met PLEZIER gaat trainen. Toen ik in 2018 weer begon met lopen heb ik er drie jaar over moeten doen om te leren dat het om het plezier gaat en niet alleen maar om de prestaties. De prestaties zijn de uitkomsten, maar het gaat juist om het proces. Tussen 2021 en begin van het voorjaar 2022 heb ik een tijdelijke hardloopdip gehad. Door alle blessures die ik opliep, ook al deed ik er alles aan om die blessures te voorkomen door middel van slim trainen, krachttraining, fietstrainingen voor het herstel, voeding… het leek allemaal maar niet te werken. Hier heb ik een gesprek over gehad met mijn trainer en ik had eerlijk aangegeven dat ik het hardlopen op die manier niet meer zag zitten. Zijn advies was om alle negatieve gedachten uit mijn hoofd te zetten en alleen maar dingen te doen die ik leuk vond om te doen. En dat deed ik ook. Voor een paar maanden heb ik af en toe wat hardgelopen en daarnaast vooral veel fietsen omdat ik dat ook altijd erg leuk heb gevonden. Tijdens het trainen had ik alleen maar de focus op mezelf en was ik gestopt om te kijken hoe de anderen van de groep bij wedstrijden hadden gelopen om zo te voorkomen dat ik mezelf hiermee weer ging vergelijken. Vooral de focus op mezelf heb ik erin gehouden en heb stapje voor stapje gekeken waar voor mij de mogelijkheden lagen. Tijdens deze periode ben ik erachter gekomen dat ik de wat kortere afstanden super leuk vond om te doen.
Met een deel van de mannen uit de RTC groep op trainingsstage in zuid-Duitsland, dit was pas echt plezier hebben!
Uiteindelijk ben ik weer met de groep mee gaan trainen en puur voor mezelf. Dit heeft tot en met nu toe enorm goed voor mij uitgepakt. Ik blijf nu veel langer heel zonder blessures op te lopen, waardoor ik veel meer vooruitgang boek dan een paar weken hard trainen en er dan weer voor een hele maand uit liggen. Dit baanseizoen heb ik eindelijk weer eens baanwedstrijden kunnen lopen en al drie oude PR’s kunnen verbreken die nu zelfs allemaal als clubrecord staan bij Spiridon. Zo lijkt het erop dat ik de positieve spiraal gevonden heb en na drie jaar eindelijk uit de negatieve spiraal ben geklommen.
Slotwoord
Dit wetende hoop ik mijn comeback en positieve reeks voort te zetten en nog snellere tijden te kunnen gaan lopen. Dat ik beetje bij beetje naar de nationale (sub)top kan klimmen, maar vooral plezier uit het hardlopen te blijven halen zodat ik niet nog een keer stop. Die fout wil ik niet nog eens maken. Voor jullie is mijn tip dan ook om jezelf niet al te veel met anderen te vergelijken, maar gewoon lekker je eigen ding te blijven doen. Zodra je dit met plezier kan doen dan komende de goede resultaten vanzelf!
Zie ook:
Tags :
Share This :